Wilde Dieren
Dieren-communicatie, dat wilde ik leren. En toen ik vanbinnen wist dat ik er klaar voor was om een opleiding te gaan doen, zocht ik naar mogelijkheden. Er zijn diverse opleidingen, maar één sprong eruit omdat die keer op keer mijn hart raakte wanneer ik me daarin verdiepte. In het eerste contact met de docente waren niet alleen zij en ik enthousiast over dit avontuur, maar ook mijn hond liet haar weten er geweldig blij mee te zijn. Diezelfde avond was mijn inschrijving geregeld.
Het avontuur bleek al snel groter te gaan worden dan dat ik me voor had kunnen stellen.
Onverwachte ontmoeting
Eergisteren was mijn aanmelding geregeld. In de nacht daarna was ik ergens half wakker. Ik zal wel wat gesoezeld hebben over dieren of zo. Ineens was ik met mijn snavel veerpennen aan het glad strijken. Lange veerpennen liet ik door mijn snavel glijden terwijl ik mijn kop er langsheen bewoog. Welke vogel was ik?? Ik leek eerst wit aan te voelen, maar naar mate het duidelijker werd, bleek ik een Adelaar te zijn! Nou ja ‘ik’, niet echt ik, de adelaar was de adelaar en ik keek en voelde mee.
Maar een adelaar! Goeiedag… ik kan me best wat dieren bedenken, maar op deze reusachtige vogel zou ik niet gekomen zijn. Zo’n enorme donkerbruine arend, met een witte kop, die vliegt over bergen, ravijnen en zeeën. Rotsachtige ‘onbewoonde’ wereld. Ja, dat liet hij me zien. Ook dat hij een prooi had gevangen, iets zachts harigs. Dat ik vervolgens dan ook in m’n mond ervaarde hoe hij die prooi ging stropen….. uh, dat was nou weer niet zo geweldig. Ik voelde de vacht van het dier, gelukkig had ik er geen smaak bij. Wel apart zo’n bek vol vacht.
De volgende nacht (afgelopen nacht) was hij er weer. Ik kon hem in z’n ogen kijken… mega! Ik vroeg of ik soms iets voor hem kon doen. Want ja, als ik zo iets als dit mee kan maken, dan is er misschien ook wel iets wat ik kan geven? Ik voel me nog zo onwetend in het herkennen van dingen… dat vertelde ik hem dan ook. Vervolgens vroeg ik of hij soms wat voor mij had? Oo zeg! Toen kwam er een warmte, recht van voren! Zo in mijn borstkas en buik. Een warmte…
De gedachte die ik daarover had was of hij mij kracht overbracht. Hij is zo’n geweldig krachtige vogel!
Een adelaar…
En hij voelt nog steeds zo verbonden, zó mooi.
En ik ervaar het en schrijf het zo… uh… zo als vanzelfsprekend. Maar zoiets heb ik werkelijk nog nooit eerder gekregen, weet er in elk geval niet van.
Dat was me een start! Enkele maanden later kreeg ik inzicht in wat deze adelaar bij mij bewerkstelligd had. Daar kun je verderop over lezen.
Zo’n opleiding werkt er normaalgesproken naartoe dat je met huisdieren leert communiceren en leert tolken voor de eigenaren. Op die manier mag je dan van grote waarde zijn voor de dieren en hopelijk ook voor hun eigenaren. Terwijl ik genoot van alles dat ik leerde in de opleiding, gebeurde er steeds wel weer iets nieuws buiten de leerstof om.
Egel
Ik maakte me ernstig zorgen over een egel die in de struiken voor mijn huis woonde. De verbazing dat ik antwoorden kreeg op vragen als: ‘Zit er hier een egel in de struiken?’, was ik al aardig te boven gekomen. Betreffende struiken zouden binnenkort gerooid gaan worden, en zover als ik de werkmannen bezig had gezien, gingen die niet bekijken of er soms nog ergens nog zoiets als een egel woonde. Ik had de gemeente er al wel op gewezen, maar veel vertrouwen had ik er niet in. Op een avond stond ik binnen voor het raam en was zó bang voor het leven van de egel dat ik als vanzelf vanuit mijn hart tegen het dier begon te praten. En terwijl ik dat deed voelde ik dat het overkwam. Totaal verbaasd, maar tegelijk ook zó zeker daarvan, bond ik het dier op z’n hart dat het hier levensgevaarlijk was en dat hij écht een andere woonplaats moest gaan zoeken, en ook niet meer terug mocht keren. De volgende dag was het dier vertrokken, en ook niet meer teruggekomen… Met grote verbazing en uit onzekerheid heb ik het wel 10x gevraagd of hij mij dan écht had begrepen, en écht was vertrokken. Ja, ja, ja, ja enz.
Voor de oefeningen van de opleiding heb ik vooral huisdieren gesproken, en daarnaast ook dieren van de kinderboerderij. Een geitenbok bood zich zelfs aan als vrijwilliger. Het was allemaal erg leuk om te doen. Door de tijd heen begon zich echter een parallel traject te vormen, naast de opleiding. Een weg waarop niet ik de initiatieven nam, maar waar de dieren zelf op mijn pad kwamen.
Paard in de nacht
Buiten was het onstuimig weer, het regende en onweerde. Ik lag op bed, en voordat ik in slaap viel kreeg ik contact met een paard. Omdat ik van plan ben om binnenkort contact te maken met een paard van Janine, dacht ik dat het haar paard wel eens kon zijn. Maar dat zou ik later wel een keer navragen dacht ik. Ondertussen in het contact met het paard voelde ik dat het dier moeite had met het onweer. Ik probeerde wat bemoediging en geruststelling over te brengen. En na een poosje was het goed zo. En ik viel in slaap.
Toen ik daar later aan terugdacht besloot ik een paar dingen na te vragen via het universum. Het was inderdaad contact met een paard. Het was echter niet het paard van Janine. Het was ‘ergens’ een paard dat contact met mij wilde hebben… En inderdaad had het paard toen moeite met het onweer. En ja, ik had het wat bemoediging en geruststelling kunnen geven.
Daar ben ik van onder de indruk… Dus… ik kan op zulke momenten contact hebben met welk dier het dan ook nodig heeft?!
Het bleek dat ik dieren meer kon geven dan ‘een luisterend oor’ in het communiceren. Als vanzelf bracht ik helende energie daarbij over. Healing, zoals dat wordt genoemd. Niet alleen bij huisdieren, maar ook bij dieren die mij opzochten, zoals het paard hierboven. De docente adviseerde mij om te overwegen om tegelijk de cursus ‘Healing’ te gaan volgen. Zodat ik meer kon begrijpen en leren over healing geven. Dat voelde als een prima idee, en ik ging met de cursus aan de slag.
Zwijntje en olifantje
Op een avond op bed lag ik nog wakker rond te kijken toen er onverwacht een jong zwijn kwam! Hij was wat ontdaan en overstuur. Ik heb hem wat comfort-gevoel gegeven en een mooie bel van goud, groen en mosgroene kleur. Toen hij rustig was nam ik afscheid. Daarna kwam er een jong olifantje! Het dier was ergens in een wezen-opvang zoals je die wel hebt in Afrika en zo. Zijn moeder was er niet meer (doodgeschoten wellicht) en het dier was ontredderd… Ik gaf hem de kleur magenta, vulde hem er helemaal mee op, van het puntje van z’n slurf, koppie, poten, tot in z’n staart. En toen was het goed, hij ging rustig liggen, en viel in slaap.
Ik ervaar het als een bijzondere zorg van Boven, dat ik niet alles hoeft te weten. Ik mag er zijn voor de dieren, ik mag geven wat ze nodig hebben, en dat is genoeg. Het zijn dieren van over de hele wereld. En het zou alleen maar een belasting zijn voor mij om te weten waar een dier woont, of in wat voor moeite een dier verkeerd. De Schepper staat boven alles, en in dat vertrouwen hoef ik alleen maar te doen waar ik voor gevraagd word.
Merrie
Ze kwam ’s morgens vroeg, een mooi donkerbruin paard, een witte bles op haar hoofd, iets uit het midden zag ik. Ik groette haar en ze boog haar hoofd naar me toe, tot aan mijn hart. Zo bleef ze daar lange tijd. Stil. Tot aan de ochtend viel ik weer in slaap, ik heb niet de indruk dat ze in die tussentijd weg was geweest.
Ik stond op en vroeg of ik iets voor haar kon doen. Dat was in de eerste plaats haar chakra’s op orde maken. Maar nee, dat hoefde niet direct, mocht ook later die ochtend.
Na m’n rondje-hondje, terwijl de koffie doorliep heelde ik de chakra’s van het paard. Ik vroeg of ik nog meer voor haar kon doen. Jawel, telepathisch contact maken. Ik vroeg of later op de ochtend oké was. Ja, geen probleem. Ik vroeg of ze een merrie was, en gaf haar een naam: Merrie.
Later op de ochtend maakte ik in mijn hoek een plekje voor haar. Het mooie kussen, gehaakte hart, met het facet-bolletje en de seleniet ervoor. Ik zei dat ze mocht komen als ze wilde en wachtte af. Merrie kwam, ze stond heel groot voor me, een prachtig groots zwart-bruin paard. Ze boog haar hoofd weer tot diep bij mijn hart, en bleef zo staan. Een hele tijd. Het was goed zo.
Merrie, zei ik, als je me wat wil vertellen dan zeg je het maar.
Ze voelde emotioneel uitgeput.
Toen zag ik haar lijf van kleur veranderen, naar grijs en alsof het aan het verdwijnen was.
Ik vroeg een paar dingen na met ja/nee, en begreep dat Merrie gewoon zo wilde blijven staan.
Toen zag ik haar steeds jonger worden… en even stond ze daar als een bruin veulen met het hoofd nog steeds bij me.
Ik vroeg of Merrie over de regenboogbrug aan het gaan was… Ja.
Ik legde mijn handen tegen haar hals, haar hoofd nog altijd bij mijn hart.
Langzaam veranderde gevoelens.
Tranen begonnen over mijn wangen te stromen.
En ik praatte tegen haar…
Dat ik van haar hou, weet dat ik van je hou.
Je tijd om te gaan… ga maar…
Mijn tranen zijn niet om je tegen te houden,
Maar omdat ik je voel en van je hou.
Ik heb begrepen dat het heel goed is over de brug.
Weet dat ik van je hou.
……
…
Stuur me een licht als je over de brug bent,
Ik hou van je.
Na een poosje kwam er rust en licht…
En veel tranen.
En mijn hond kwam naar me toe, stond naast me terwijl ik de laatste woorden schreef, klaar om me te mogen troosten.
En zo komen dus nu en dan dieren op mijn pad. Ze komen om troost, healing, rust en dergelijke te ontvangen. Allerhande dieren komen, zoals een wolvin, een geit, een moeder-olifant, een dolfijn, maar ook een kip en een kat. En soms een dier waarvan ik geen idee heb wat het is, omdat het niet nodig is om te weten.
Op een gegeven moment kwam er een nieuwe gewaarwording: een druk op mijn rechterschouder. Het voelde alsof mijn aandacht werd gevraagd. En ja, dat was ook zo. Het oude hondje van mijn ouders bleek namelijk healing nodig te hebben.
Een week later ervaarde ik weer de druk op mijn schouder. Toen bleken er meerdere dieren healing nodig te hebben. Opmerkelijk was echter dat ik niet hoefde te weten om welke dieren het ging, ik kreeg alleen te weten dat het wilde dieren waren. Ook hoefde ik niet te weten wat voor soort healing ze nodig hadden. Het enige wat van mij werd gevraagd was om te geven, om de nodige helende energieën door te geven.
En sindsdien word ik regelmatig door een druk op mijn schouder erop attent gemaakt dat er dieren zijn die healing via mij nodig hebben. De ene keer gaat het om wilde dieren, maar het kan ook om boerderij-dieren of huisdieren gaan. Op een gegeven moment gebeurde het meerdere keren per dag, enkele dagen achter elkaar. Ik mocht er wat over vragen, en ik kwam te weten dat het allemaal wilde dieren betroffen uit éénzelfde gebied ergens op aarde. Er was daar zoiets als een ramp gebeurd. Soms ervaarde ik na het geven van healing eventjes verdriet, en sprongen de tranen in m’n ogen. Dat blijken momenten te zijn dat het om stervende dieren ging.
Overigens zijn het niet de dieren die mij op mijn schouder drukken. Dat wordt voor hen gedaan via het universum. Zoals ik ergens anders ook schrijf: alle energieën (frequenties) die dieren uitstralen zijn ‘bekend’ in het universum, dus ook wanneer er nood is.
Wanneer ik tijdens het schrijven naar woorden zoek om te vertellen hoe mooi een ervaring is, dan gaat het woord ‘bijzonder’ wel eens door m’n gedachten. Om vervolgens dat woord dan ook gelijk weer aan de kant te zetten. Want ik ervaar het allemaal niet als iets bijzonders, de ervaringen zijn als vanzelfsprekend. Om dan later, wanneer ik aan een ontmoeting terugdenk stil en verwonderd te zijn…
De energie van de Adelaar
Een paar maanden na de start van de opleiding werd ik op een nacht eventjes een klein beetje wakker, en besefte ik dat er dieren waren. Deze dieren waren er nu niet om bij mij te zijn of om van mij healing te ontvangen. En ik viel weer in slaap. Later schoot mij die herinnering weer te binnen en ik ging er vragen over stellen. De antwoorden maakten me stil… want deze waarheid werd helder en duidelijk:
Ik ben een energie-kanaal voor het helpen van wilde dieren. ’s Nachts, onbewust, worden via mij als energie-kanaal, wilde dieren geholpen. Geen huisdieren, alleen wilde dieren, al dan niet in een opvang.
Dat is dus wat anders dan de dieren die mij opzoeken, want daar ben ik mij wél bewust van.
Later kwamen er weer andere vragen in me op… hoe vaak? Sinds wanneer?
Nou, iedere nacht ben ik een energie-kanaal voor hulp aan wilde dieren, wanneer ik slaap word ik daarvoor ingezet. Het hangt er niet vanaf hoe ik me voel of hoe mijn nachtrust is. Het gebeurt onbewust en zonder dat het een belasting is voor mij.
Sinds wanneer ben ik dat dan? Dat werd snel duidelijk gemaakt. Namelijk: in de tijd dat ik de opleiding ‘Communiceren met dieren’ startte. Toen ik twee nachten achtereen de Adelaar ontmoette. Zó indrukwekkend en zo geweldig. De energie die ik toen had ontvangen en door me heen voelde stromen, dat was het moment dat ik een energie-kanaal werd voor hulp aan wilde dieren.
Terwijl ik zo van de ene verwondering in de andere rol, is mij verschillende keren duidelijk gemaakt dat ook deze dingen een plek op de website moeten krijgen. Er zijn nog heel wat meer ontmoetingen met dieren uit het wild, die gaan ook nog eens een plekje krijgen, hier of op een andere manier.
Wordt vervolgd…