Gouden Ivana

In geen weken had ik haar zo gelukkig gezien. Zo intens opgelucht, dankbaar en liefdevol als ze me op dat moment aankeek. Op haar rug, pootjes in de lucht, koppie ondersteboven naar me toegedraaid keek ze me zo warm aan, dat zal ik nooit vergeten. En zonder dat ik bericht terug had gekregen wist ik: Ivana had met de dieren-communicator gesproken!

Even daarvoor was ik de wanhoop nabij, al zo vaak ’s nachts naast een kreunende Ivana gezeten. Maar de dierenarts kwam zonder verdere onderzoeken, niet verder dan: ‘Prednison geven’. Dat was het moment dat ik de stap zette om de bio-resonantie therapeute/ dierentolk een e-mail te sturen met mijn wanhopige vraag: “Kun jij Ivana helpen?!”.

Dat werd dus géén prednison. Maar een nieuwe weg! En Ivana, zo ziek als ze was, straalde!

Zo begon een traject van allerlei vergif uit haar lijfje krijgen, strijd tegen Leishmania en andere parasieten, trauma’s helen enz. En ondertussen leidde en spiegelde ze mij ook nog eens op veel manieren. En zo hebben we samen heel wat werk verzet…

Ivana kwam bij mij wonen als Griekse dame van 14 maanden. Haar foto op een site van een mooie rescue organisatie had me direct en diep geraakt. Zij was de hond waar ik inmiddels al 10 maanden naar op zoek was. Ik heb geloof in Leiding, maar wist toen niets van energieën die zonder tijd of ruimte zo van het ene hart naar het andere hart kunnen stromen. Dat moest ik allemaal gaan leren. En met Ivana bleek ik mijn leermeester in huis te hebben gehaald…

Hoewel ik al heel wat te boven was gekomen in m’n leven, was er nog iets belangrijks blijven liggen, namelijk leven vanuit m’n hart, maar dat had ik niet door. Op een gegeven moment was Ivana begonnen met zachtjes zuchten en steunen, iedere dag weer. Ik snapte maar niet waarom ze dat deed… Op een keer zat ze naast me op de bank naar buiten te kijken en continu weer zachtjes te steunen… Je zou er een staart van krijgen! Het kwam op dat moment ‘zomaar’ in me op dat ik ergens had gelezen/gehoord dat je uit je hoofd naar je hart kunt gaan, en ik deed een poging. Tot m’n grote verbazing keerde Ivana zich abrupt naar me toe en begon enthousiast mijn gezicht te likken! En zo begon mijn zoektocht naar binnen. Ivana legde iedere keer de lat wat hoger, en zuchtte en steunde tot ze me daar had gekregen.  

Ze leerde me meer verrassende dingen. Wanneer ze zich erg beroerd voelde, sliep ze graag in mijn slaapkamer. Ik ging ook slapen, tenminste dat was de bedoeling… Maar op het moment dat ik op het randje van in slaap vallen zat, kwam er ineens een grappig “hummelegrom!”. Het klonk als een verrast: ‘hé wat leuk!’. Ja, leuk dan, ik wilde net gaan slapen. Maar het bleef niet bij één keer, zeker drie keer achter elkaar werd ik op het randje van slapen gewekt met een verrast “hummelegrom!”. Dat was wel grappig, behalve dan dat ik het volgende uur de slaap niet meer kon vatten! Het kwartje viel een poosje later, toen ik in een artikel las dat de hersengolflengte waarmee wij bijna in slaap vallen, de golflengte is waarop dieren communiceren! Ivana wilde dat ik dàt zou gaan leren, dierencommunicatie. Eerst vanuit mijn hoofd naar hart en nu dan ook de juiste golflengte leren herkennen. Ze was ook helemaal enthousiast toen ik de opleiding dieren-communicatie ging doen, en als vanzelf ontdekte ik ook allerlei manieren om te healen.

Ivana leerde me ook lessen door te spiegelen. Eén van de opmerkelijke dingen waarin zij mij spiegelde waren de parasieten. Ze had lastige parasieten die we met tal van middelen maar niet goed onder controle kregen. Toen leerde ik dat ze mij daarin spiegelde. Had ik dan parasieten in mijn lichaam?! Nee, dat niet, wel parasieten in de vorm van mensen. Wat een bewustwordingsproces was dat!

Soms was haar spiegelen heel heftig. Zo schrok ik me ellendig toen haar plasjes rood kleurden van het bloed, diep rood. Een bio-resonantie test en het inzicht van betreffende dierentolk: Ivana liet mij zien dat mijn levensenergie wegvloeide en dat ik moest handelen om mijn leven terug te krijgen. Dat was het moment dat ik een grote stap heb gezet, de stap om werkelijk naar mijn hart te gaan luisteren, mijn levensdoel te vinden, schijnbare vastigheden los te laten en in het diepe te springen. Dat diepe bleek vervolgens verfrissend en vrij te zijn… En het bloed in Ivana’s urine? Dat was op slag over!

We namen trouwens over en weer dingen van elkaar over. Niet zelden was het gewoon de vraag van wie het nou echt was. Vaak ging het om buikpijn of kou, maar ook een keer dat ik een flinke nachtmerrie had. Deze droom was zo ongewoon voor mij dat ik met ja/nee-test (sway-test, zie pagina Emotions) maar eens na ging vragen hoe het zat. Het bleek dat het om het verwerken van een trauma van Ivana ging, van angstige nachten en het wegvallen van een geliefde.

Ja, zo hebben we achterliggende jaren samen bergen verzet, en stromen nog altijd van het ene in het andere in een prachtige ontdekkingsreis. Soms kijkt ze met mij mee wanneer ik dieren (op afstand) spreek en help, en draagt ze haar steentje wel eens bij. Ook op straat zie ik wel eens hoe ze andere honden helpt en healt. Zoveel liefde en dankbaarheid voor mijn lieve gouden Ivana💛!